Անդամալոյծի կերպարանքով Քրիստոսն ու Նարեկացու գթառատութիւնը
ԺԷ
Գրիգորը եկաւ քեռու մօտ` նրա վանք: Վերջինս ասաց նրան.
- Քո վարդապետ Եղիշէն վախճանուեց: Գնա նրա գերեզման:
[Գրիգորը] ելաւ-գնաց, տեսաւ իր վարդապետի գերեզմանը, համբուրեց այն եւ վերադարձաւ իր վանք: Եկաւ-հասաւ Սուրբ Վարդանի դիմաց: Եւ տեսաւ, որ Քրիստոսն աղքատի ու անդամալոյծի տեսքով ընկած էր ճանապարհին: Գրիգորը ողջունեց նրան եւ կամեցաւ անցնել, սակայն անդամալոյծն ասաց.
- Դո՞ւ ես Գրիգոր Նարեկացին:
Նա ասաց.
- Այո՛:
[Անդամալոյծն] ասաց.
- Աստծո՛ւ սիրուն, առ տար ինձ վանք:
[Գրիգորն] ասաց.
- Ե՛կ ինձ հետ:
- Չեմ կարող,– ասաց [անդամալոյծը],– ինձ շալակդ առ եւ տա՛ր:
Երբ եկան-հասան վանքի ներքեւում գտնուող ջրաղացը, աղքատը ջուր խնդրեց: [Գրիգորը] ջուր առաւ-տուեց նրան: [Աղքատն] ասաց.
- Առուի ջուր մի՛ տուր, այլ տուր աղբիւրի՛ ջուր:
Այդ ժամանակ Գրիգորն աղօթեց առ Աստոած, այդտեղ աղբիւր բխեցրեց եւ ջուր վերցրեց-տուեց աղքատին: Աղքատն ասաց.
- Ես չեմ կարող ձեր վանք գալ, ինձ առ տար Վարագ:
[Գրիգորը], հնազանդուելով նրան, շալակն առաւ եւ տարաւ Վարագ, դրեց եկեղեցու գաւթում: Եկեղեցի մտնելով` երկրպագեց Սեղանին: Վարագի առաջնորդն էր Մխիթար Կախիկ վարդապետը, ով սիրով ընդունեց նրան, իսկ աղքատին չէին տեսնում:
Երեք օր յետոյ սուրբը կամեցաւ գնալ իր տեղը: Եկաւ աղքատի մօտ եւ ասաց.
- Լա՛վ կաց, ահա ես գնում եմ իմ տեղը:
Աղքատն ասաց․
- Այս երեք օր է` այստեղ եմ, եւ ոչ մէկն ինձ չասաց․ «Բարի՛ եկար»: Աստծո՛ւ սիրուն, ինձ տա՛ր քեզ հետ, քանի որ ես անտէր եմ:
[Գրիգորը] նրան առաւ շալակն ու տարաւ: Եկաւ-հասաւ Գաւաղքի դիմաց: Գրիգորը կաղաց եւ չէր կարողանում քայլել: Աղքատն ասաց.
- Ինչո՞ւ ես կաղում: Ես եւս լաւ չեմ զգում․ դիր ինձ գետնին եւ հանգստացիր:
Երբ [Գրիգորը] նրան դրեց գետնին, յետ դարձաւ եւ չտեսաւ աղքատին: Տեսաւ, որ սաստիկ լոյս է ծագել իր շուրջ եւ նայելով վերեւ` տեսաւ Տիրոջը խաչի վրայ: Խաչի վրայից ձայն լսուեց, որն ասաց.
- Ես այն աղքատն եմ, ում դու շալակիդ ունէիր այս վեց օրը: Ով որ յետոյ քո գերեզմանին այցելի երեք անգամ, իր մեղքերին թողութիւն կը գտնի:
[Գրիգորն] այլեւս չտեսաւ նրան եւ եկաւ վանք` իր քեռու մօտ:
Սկզբնաղբիւր: ՄՄ ձեռ. թ. 9861, էջ 12ա-14ա: