Նարեկացին` հովիւ. քակորը հաց է դառնում
Ժ
Նարեկացին ժամանակին աղքատի տղայ էր եւ հօտաղ էր եղել: Եօթ տարի հօտաղութիւն արեց: Մի կամակոր եզ կար նրա տաւարի մէջ: Այդ եօթ տարուայ մէջ Նարեկացին մի օր չասաց թէ` դու վնաս ես տուել, մի օր հայհոյանք չտուեց: Ամէն անգամ, երբ հօտաղները խաղում էին, ինքը նրանցից ջոկւում էր, նստում աղօթք անում:
Մի օր հօտաղները քաղցեցին, նա գնաց մի բուռ քակոր ժողովեց, բերեց, երեք անգամ Աստուծոյ անունը կանչեց, խաչակնքեց, քակորները դարձան թարմ ու տաք լօշ: Մէկ-երկու անգամ այդպէս հաց բերեց հօտաղներին, կերան: Հօտաղները զարմացան ու ասացին․
- Գրիգոր, խնդրում ենք, դու որտեղի՞ց ես բերում թարմ տաք լօշը:
Ասում է․
- Ես գնում տնից եմ բերում, դուք գլխի չէք ընկնում:
Բայց հօտաղները կասկածով վերաբերուեցին դրան, եկան գիւղ ու պատմեցին: Հարցրին, սակայն Գրիգորը չխոստովանեց:
Սկզբնաղբիւր: Գրի է առել Սենեքերիմ Շալջեանը 1915 թ. (ձեռագիրը գտնւում է ՀՀ ԳԱ ՀԱԺԲ արխիւում):